Karate – podział na okresy

Karate to jedna z najpopularniejszych sztuk walki, a co za tym idzie najbardziej znana. Karate wywodzi się z Chin, jednak swoją popularność zdobyło na japońskiej Okinawie. Historię karate możemy podzielić na cztery okresy – hinduski, chiński, okinawski oraz japoński.

Wyżej wymieniony okresy zostały przedstawione w porządku chronologicznym dlatego zacznijmy od okresu hinduskiego. Jest to okres najstarszy, a zarazem najbardziej tajemniczy ze względu na najmniejsza ilość źródeł które się zachowały do obecnych czasów. Najważniejsza księga buddyzmu mahajanistycznego – Sutra Lotosu – wspomina o wojownikach posługujących się walką wręcz bez użycia broni. Inne źródła przekazują również o wojownikach walczących zaciśniętymi pięściami. To właśnie w Chinach w klasztorze Shaolin pojawia się między V a VI wiekiem mnich buddyjski, który naucza tamtejszych duchownych sztuki walki uchodzącej za pierwowzór karate. Kolejny okres został nazwany okresem chińskim. Pierwszy człon słowa karate – „kara” w języku chińskim oznacza chińskie, a słowo „te” – ręce. Dopiero z czasem chińskie „kara” zamieniono na słowo japońskie, które jest wymawiane tak samo, jednak inaczej pisane, które oznacza „puste”. Tak więc zamieniono „chińskie ręce” na „puste ręce”. W tym okresie sztuki walki były rozwijane bardzo intensywnie, w tym właśnie karate.

Okres okinawski jest okresem przejścia karate z „rynku” chińskiego na japoński. Okinawa, która jest wyspą zawsze była miejsce ścierania się wpływów i kultur obu krajów. Liczne konflikty, które się tam pojawiały między odmiennymi kulturowo narodami próbowano załagodzić w 1609 roku dekretem o zakazie używania broni. Właśnie ten dekret miał bardzo duży wpływ na rozwój karate jako sztuki walki, w której nie używano broni. Po upadku dynastii Ming w roku 1644 na Okinawę zaczęli napływać uchodźcy z Chin, którzy również przyczynili się do rozwoju i rozpowszechnienia karate. Ostatni z okresów to okres japoński, który można przyjąć, iż zaczął się w pierwszej połowie XIX wieku. Właśnie w roku 1922 mistrz karate – Gichin Funakoshi, udał się do Japonii w celu pokazania karate jako sztuki walki. Okazał się, że to co zaprezentował wielce się spodobało publiczności, więc mistrz postanowił zostać w kraju kwitnącej wiśni. Popularność karate w Japonii stale rosła i nic dziwnego, że pierwsze dojo zostało nazwane pseudonimem mistrza Funakoshiego – Shotokan. Mocnym ciosem dla karate była niestety II wojna światowa. W trakcie jej trwania zginęło wielu mistrzów karate, a strona wygrana (Amerykanie) w ramach jednego z warunków kapitulacji zakazali uprawiania wszelkich sztuk walki. Jednak samo karate przetrwało, a z czasem amerykanie przekonali się do tych sztuk walki. Wieli amerykańskich żołnierzy uczyło się karate, a po nich tym „sportem” zainteresowały się kolejne kraj, aż do momentu jak te sztuki walki poznał cały świat.