Kung fu

Kung fu kojarzy się nam w pierwszej kolejności z filmami i nie jest to nic dziwnego. Popularność tej sztuki walki została zauważona przez duży ekran dzięki filmom o Brucie Lee. Kung fu hartuje ducha i ciało. Ten styl dzieli się na wiele szkół, a każda z nich ma swoje odrębne zasady.

Zacznijmy jednak od początku. Kung fu powstało jako forma walki w trakcie formowania się plemion chińskich, które mając odmienne poglądy często między sobą walczyły. Wojowników Kung fu miał cechować honor, odwaga oraz wytrwałość w działaniach. Wraz ze wzrostem popularności Kung fu ujednolicone zostały podstawowe zasady, które opierały się na wiedzy o ciele człowieka, istniejących wówczas broniach oraz taktykę walki w oddziałach. Z kolejnymi wiekami rozwijało się społeczeństwo jak i samo Kung fu. Źródła podają, że można wyróżnić około pięćdziesięciu stylów głównych, które następnie dzielimy na konkretne szkoły Kung fu. Tych może być nawet około tysiąca. Duża cześć z nich nie ujawnia swoich praktyk, ponieważ stary kodeks Kung fu nakazuje zachowania tajemnicy. Generalizując jednak możemy wyróżnić trzy główne style Kung fu. Będą to styl Shaolin, styl Wudangu oraz styl z Emei. Pierwszy z nich przywiązuje dużo uwagi zarówno sile jak i umiejętnościach ataku. Ważna jest również praca nad własnym ciałem. Styl Wudang natomiast stawia na zwinność oraz uodpornienie się na ciosy. Należy wzmocnić trzy sfery – jing, qi oraz shen, a więc esencję życia, energię wewnętrzną oraz ducha. Ostatni ze stylów, a więc Emei stawia na połączenie obu wcześniej wymienionych stylów. Stawia się tutaj na łączenie ruch oraz bezruchu, ćwiczeń wewnętrznych oraz zewnętrznych. Ważna jest zwinność, zręczność oraz praktyczne umiejętności walki.

Z czasem wyodrębniły się konkretne szkoły, które propagowały swoje własne niepowtarzalne style. Wiele z nich przetrwało po dziś dzień, a wiele z nich zostało dalej rozpropagowanych dzięki kinematografii. Jednym z nich był przykładowo Styl Białego Żurawia (Pak Hok). Ten styl został zapoczątkowany w Tybecie, a jego technika polega na odpowiednim ułożeniu zarówno korpusu ciała jak i nóg. W tym stylu nie stosuje się kopnięć powyżej pasa, a ręce należy poruszać w ruchu okrężnym, natomiast nogi w liniach prostych. Innym stylem jest Styl Modliszki modlącej się (Tang Lang Pai). Modliszka od zawsze była owadem, który fascynował chińskich wojowników. Styl Modliszki stworzył Wong Lang, który został zainspirowany tym owadem w trakcie swego pobytu w górach. Styl ten opiera się na naśladowaniu ruchów kończyn górnych modliszki. W tym stylu w takcie walki często używa się również łokci. Obecni wykształciło się niecałe dwadzieścia odmian stylu Tang Lang Pai. Na koniec zajmijmy się Stylem Tygrysa (Hei Hu Pai). Ten styl powstał pod koniec XVII wieku, a stworzył go niejaki Hung Kuen. Składa się on na dziesięciu ręcznych formach oraz dwóch formach z kijem, a także jednej formie z mieczem. Adepci tego stylu ćwiczą na manekinach oraz drewnianych statywach.